Byli Duszpasterze

Urodził się 7 listopada 1935 w Pszowie w rodzinie górnika Wiktora i Hildegardy z d. Malorz. Po ukończeniu szkoły podstawowej od 1950 roku uczył się w Niższym Seminarium Duchownym im. św. Jacka w Katowicach. Po zdaniu egzaminu maturalnego w 1954 roku wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Po ukończeniu studiów otrzymał 21 czerwca 1959 z rąk bpa H. Bednorza w katowickiej katedrze Chrystusa Króla święcenia kapłańskie.

Po zastępstwach wakacyjnych w rodzinnej Pszowskiej parafii (3 – 30 lipiec 1959) i św. Mikołaja w Pstrążnej (31 lipiec – 21 sierpień 1959) był wikariuszem kolejno w następujących parafiach: św. Jerzego w Dębieńsku (22 sierpień 1959 – 30 sierpień 1961), św. Ap. Piotra i Pawła w Skoczowie (31 sierpień 1961 – 29 sierpień 1964), św. Józefa w Chorzowie (30 sierpień 1964 – 1 wrzesień 1967), Zabrzu Kończycach (2 wrzesień 1967 – 26 sierpień 1970). Od 27 sierpnia 1970 do 1985 roku pracował w parafii św. Pawła w Nowym Bytomiu, najpierw jako wikariusz, od 14 sierpnia 1974 wikariusz ekonom, a od 26 października jako proboszcz. Jako wikariusz w parafii św. Pawła Apostoła w Nowym Bytomiu poprosił bpa katowickiego o zgodę na rozpoczęcie w roku akademickim 1970/1971 studiów z psychologii w Papieskim Wydziale Teologicznym (PAT) w Krakowie.

Równocześnie jako wolontariusz rozpoczął w 1971 roku studia z teologii pastoralnej w powstałym wtedy Punkcie Konsultacyjnym Studiów Zaocznych ATK (obecnie UKSW) w Katowicach. W 1974 roku zdał na ATK egzamin magistersko-licencjacki na podstawie pracy pt. „Dialog duszpasterski z młodzieżą zamieszkałą w hotelach robotniczych” napisanej na seminarium naukowym pod kierunkiem ks. prof. dr hab. Janusza Tarnowskiego. 7 marca 1983 obronił na ATK doktorat na podstawie dysertacji pt. „Dialog duszpasterski z robotnikami w diecezji katowickiej” powstałej na seminarium naukowym pod kierunkiem tego samego profesora. Po linii zainteresowań pastoralnych szedł też temat jego pracy proboszczowskiej z 1971 roku „Oddziaływanie duszpasterskie na proces wychowawczy w rodzinie”.

1 września 1985 został administratorem, a od 30 września t.r. proboszczem parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Katowicach. Jako proboszcz parafii mariackiej w Katowicach zorganizował na jej terenie kilka inicjatyw charytatywnych; ochronkę św. brata Alberta, jadłodajnię dla ubogich, w ramach parafialnej Caritas prysznice dla bezdomnych, (od 1991 roku) Fundację Charytatywno Opiekuńczą „Samarytanin”, telefon zaufania oraz Katolickie Centrum Edukacji Młodzieży „Kana”. W Centrum tym organizowane są różnego rodzaju kursy rozwijające kwalifikacje intelektualne i zawodowe zwłaszcza dla osób nie dysponujących sumą pieniędzy dla finansowania swojej edukacji. Jako kolejny proboszcz parafii i następca błogosławionego Emila Szramka wystąpił tuż przed swoją śmiercią w 1999 roku z inicjatywą wydzielenia z części parafii na osiedlu „Gwiazdy” przy ul. Roździeńskiego nowej placówki duszpasterskiej i budowy tam kościoła jako wotum katowickich dekanatów, bpów i księży za pierwszego błogosławionego z Archidiecezji.

Od 20 września 1971 został duszpasterzem akademickim w Nowym Bytomiu, a od 15 maja 1972 diecezjalnym duszpasterzem młodzieży męskiej. W Wydziale Nauki Chrześcijańskiej od 4 stycznia 1975 prowadził referat młodzieży pracującej i szkół zawodowych. W 1978 roku brał udział w sympozjum zorganizowanym w Warszawie przez Komisję Episkopatu Polski d.s. Duszpasterstwa Ogólnego poświęconym ewangelizacji żyjącej w wielkich miastach zaniedbanej religijnie młodzieży. W tym samym roku przebywał w Austrii na zaproszenie Sekretarza generalnego Młodzieży Robotniczej Austrii.

Jako proboszcz parafii mariackiej w Katowicach zorganizował na jej terenie kilka inicjatyw charytatywnych (ochronkę św. brata Alberta, jadłodajnię dla ubogich, prysznice dla bezdomnych), a od 1991 roku założył Fundację Charytatywno-Opiekuńczą „Samarytanin”, telefon zaufania oraz Katolickie Centrum Edukacji Młodzieży „Kana”. Od 17 sierpnia 1992 został Przewodniczącym Rady Wydziału Duszpasterskiego Archidiecezji Katowickiej. Przez kilka kadencji był członkiem centralnych diecezjalnych gremiów: od 1982 roku Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej, od 1991 roku członkiem Rady Kapłańskiej, od 1986 roku członkiem Kolegium Konsultorów Diecezji Katowickiej. Pełnił też od 15 maja 1993 funkcje wizytatora parafii i egzaminatora archidiecezjalnego z teologii pastoralnej.

W 1987 roku został członkiem zespołu przygotowującego I Diecezjalny Kongres Eucharystyczny. W 1999 roku pełnił funkcje moderatora i Kierownika Komitetu Organizacyjnego Koronacji MB Boguckiej w Katowicach Bogucicach. Bp Katowicki mianował go 10 lipca 1985 konsultantem Gościa Niedzielnego w zakresie zagadnień diecezjalnych i duszpasterstwa praktycznego. Od 1984 roku do 1990 roku prowadził wykłady w zakresie socjologii duszpasterstwa dla księży w Punkcie Konsultacyjnym Studiów Zaocznych ATK w Katowicach oraz w WŚSD z socjologii religii i duszpasterstwa. W związku z przygotowaniami do powstania w Katowicach na Uniwersytecie Śląskim Wydziału Teologicznego od 1 września 1999 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Teologiczno-Pastoralnego i Zespołu Roboczego d.s. Powstania Wydziału Teologicznego na UŚ. Jego dziełem jest działające przy parafii mariackiej w Katowicach Studium Katolickiej Nauki Społecznej podlegające jurysdykcji Wydziału Nauk Społecznych KUL, którego dyrektorem był aż do swojej śmierci.

Od 1986 roku był sekretarzem Komisji Episkopatu d.s. Duszpasterstwa Ogólnego. Jako sekretarz tej komisji kierował zespołem redakcyjnym i corocznie przygotowywał wydawanie kolejnych tomów ogólnopolskiego programu duszpasterskiego. Od 10 czerwca 1992 został Sekretarzem Archidiecezjalnej Komisji zakończonego w 1000 r. II Plenarnego Synodu Ogólnopolskiego. Ks. E. Szczotok otrzymał nominacje w katowickiej Kapitule Katedralnej: w 1984 roku został kanonikiem gremialnym, a od 1992 roku jej prepozytem. 10 marca 1999 protonotariuszem apostolskim. Zmarł 17 grudnia 2000 w skutek nagłej choroby. Jego pogrzeb odbył 20 grudnia w kościele mariackim w Katowicach. Spoczął na znajdującym się na terenie parafii cmentarzu przy ul. Francuskiej.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl

Urodził się 16.V.1915 r. w Szarleju z ojca Karola i Anny z domu Kokoszka. Po przyłączeniu części Górnego Śląska do Polski ich rodzina przeniosła się do pobliskich Łagiewnik. Mając trzynaście lat zapisał się do Gimnazjum Księży Misjonarzy w Górnej Grupie na Pomorzu, gdzie ukończył dwie klasy gimnazjalne. W 1931 r. rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum im. Odrowążów w Chorzowie, gdzie też w 1937 r. zdał egzamin dojrzałości. Po maturze zgłosił się do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, zapisując sie jednocześnie na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wybuch II wojny światowej uniemożliwił mu dalsze studia w Krakowie, skąd, jak wielu innych kleryków, skorzystał z gościnnego Seminarium Duchownego w Widnawie. Po skończonych studiach teologicznych otrzymał – dla pracy w diecezji katowickiej – święcenia kapłańskie z rąk kard. A. Bertrama. Po prymicjach, które odprawił w macierzystej parafii św. Józefa w Chorzowie skierowany został do pracy wikariuszowskiej w Goduli, a potem do parafii Apostołów Piotra i Pawła w Świętochłowicach. Po zakończeniu działań wojennych i zakończeniu okupacji niemieckiej, skierowany został do Katowic, jako katecheta Państwowego Gimnazjum Żeńskiego, a od 1946 r. jako katecheta Żeńskiej Szkoły Zawodowej i Dokształcającej – również żeńskiej Szkoły Zawodowej. Po likwidacji katechizacji w szkołach powrócił do duszpasterstwa. Objął stanowisko wikariusza najpierw w Kobiórze (1948-1951), później w Lipinach (1951-1952). W 1952 r. został substytutem proboszcza w Łagiewnikach, po dalszym zaś roku objął placówkę wikariuszowską w Pszowie, by w 1956 r. objąć stanowisko administratora, a potem proboszcza parafii św. Mateusza w Brzeziu nad Odrą.

W 1978 roku, wobec zatargu z częścią parafian opuścił Brzezie, udając się na emigrację do Niemiec. Pozostawał tam ks. Wołowczyk duszpasterzem tzw. „późnych” przesiedleńców (Spaetaussiedler) w przejściowym dla nich obozie w Unna-Massen (1978-1980). Potem otrzymał podobną placówkę w Stuttgarcie, jako duszpasterz tych właśnie przesiedleńców, rejestrując ich, organizując specjalne biuro z dobrą kartoteką. Jego praca wśród emigrantów, z których duża część należała wcześniej do diecezji katowickiej zainspirowała go do wydawania w latach 1987-1992 czasopisma noszącego tytuł „Rundbrief an die Kattowitzer Diózesanangehórige” („Pismo okólne do wiernych przynależnych do diecezji katowickiej”). Pismo to zostało założone przez ks. Franciszka Woźnicę, redagowane było potem przez ks. Karola Hedę. Ze względu na swoją chorobę i przejście na emeryturę ks. Heda przekazał agendy „Rundbriefu” ks. Wołowczykowi. Pismo to zakończyło swój żywot w 1992 r., a to, jak stwierdził ks. Wołowczyk, ze względu na brak zainteresowania życiem diecezji katowickiej ze strony tych „późnych przesiedleńców”, którzy w większości do Niemiec wyjechali nie ze względów narodowościowych, lecz gospodarczych.

Piastując stanowisko duszpasterza przesiedleńców ks. Wołowczyk angażował się w czynne duszpasterstwo, pomagając proboszczom parafii Stuttgart-Steinhaldenfeld, Stuttgart Neugenreut. W ostatnich zaś latach był duszpasterzem w Domu Opieki pw. św. Moniki, prowadzonym przez Siostry Miłosierdzia od Matki Teresy z Kalkuty. Zmarł 15 października 1993 po krótkim pobycie w szpitalu. Został pochowany 21 października tegoż roku na cmentarzu w Stuttgart-Steinhaldenfeld.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl

Urodził się 19.VIII.1917 r. w Chełmie Śląskim. Jego rodzice: Melchior – kolejarz i Agnieszka z d. Adamczyk byli znani ze swej aktywności w parafii. Młodszy brat – Franciszek, poszedł śladami brata i wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Od 1923 r. uczęszczał do szkoły powszechnej w Chełmie Śl. W latach 1927-1936 był uczniem Państwowego Gimnazjum im. T. Kościuszki w Mysłowicach. Egzamin dojrzałości zdał 26.V.1936 r. Zapisał się na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wybuch II wojny światowej spowodował, że opuścił Seminarium i od 15.IV.1940 r. kontynuował dalsze studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Widnawie. Święcenia kapłańskie przyjął 12.VII.1941 r. we Wrocławiu z rąk kard. A. Bertrama. Dekretem Kurii Katowickiej skierowany został do parafii Świętego Krzyża w Siemianowicach Śląskich. Od 1.VIII.1944 r. przebywał przy parafii świętych Apostołów Piotra i Pawła w Tarnowskich Górach, gdzie spełniał obowiązki wikariusza i drugiego katechety w Państwowym Gimnazjum Męskim. 9.IX.1946 r. otrzymał nominację na stanowisko etatowego katechety w Państwowym Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnym w Mikołowie. W 1947 r. poprosił Kurię Diecezjalną o zezwolenie na opracowanie pracy magisterskiej nt. Zasług pasterskich św. Karola Boromeusza pod kierunkiem bpa Michała Godlewskiego, profesora UJ w Krakowie. Od maja 1949 r. obsługiwał kościół filialny p. w. Wniebowzięcia NMP w Międzyrzeczu Pszczyńskim. W sierpniu 1950 r. na wniosek prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach został zwolniony z posady katechety w szkole, ponieważ (jak głosi urzędowa notatka) „nie wychowywał młodzieży w duchu dzisiejszej rzeczywistości”. W tym samym roku zdał egzamin proboszczowski. W 1951 r. pełnił najpierw obowiązki substytuta w Kochłowicach i tymczasowego wikariusza przy kościele św. Józefa w Chorzowie II, a następnie wikariusza-współpracownika w parafii św. Jadwigi w Szopienicach (od 1954 r.). Wikariusz kapitulny ks. J. Piskorz powierzył mu 2.III.1954 r. kierownictwo referatu budowlanego przy Kurii Diecezjalnej w Katowicach. Miał on nadzorować budowę katedry, troszczyć się o materiał budowlany i właściwe wykorzystanie sił roboczych. Za odmowę przyjęcia tego stanowiska, z adnotacją w dekretach – „sine mora” („bez zwłoki”) – był przenoszony od września 1954 r. do maja 1955 r. aż pięciokrotnie do: Woszczyc, Turzy Śląskiej, Wodzisławia Śląskiego, Bogucic i Chorzowa o parafii św. Barbary. 12.XI.1957 r. ks. Ryszka zamieszkał w Jastrzębiu Zdroju, gdzie został kuratusem przy kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa. 30.V.1959 r. otrzymał nominację na stanowisko proboszcza parafii Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Dąbrówce Wielkiej. W ostatnich latach przed emeryturą często chorował. Biskup Herbert Bednorz przyjął 3.IX.1982 r. jego rezygnację. Na emeryturę przeszedł 30.VI.1983 r. i zamieszkał w Ustroniu Polanie. Zmarł 25.I.1993 r. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Podlesiu.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl

Urodził się 22.VII.1927 r. w Pszowie. Był synem urzędnika kopalnianego Huberta i Anny z d. Berdesiński. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Pszowie. Po jej ukończeniu pomagał matce w prowadzeniu gospodarstwa. W 1944 r. został powołany do wojska niemieckiego, ale nie wypełnił rozkazu i musiał ukrywać się do końca okupacji hitlerowskiej, ponieważ groziła mu kara śmierci.

Po zakończeniu II wojny światowej krótko pracował w kopalni. Następnie uczy się w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Rybniku oraz w Liceum dla Dorosłych w Katowicach. W czerwcu 1950 r. zdał egzamin dojrzałości. W tym samym roku wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Po zlikwidowaniu tego wydziału przez polskie władze komunistyczne, od 1954 r. kontynuował naukę na studium domesticum w seminarium. Święcenia kapłańskie przyjął 5.VI.1955 r. w krypcie kościoła p. w. Chrystusa Króla w Katowicach z rąk biskupa Zygmunta Golińskiego. Po święceniach pracował na zastępstwie wakacyjnym w rodzinnej parafii Narodzenia NMP w Pszowie. Następnie jako wikariusz duszpasterzował w parafiach: Opatrzności Bożej w Katowicach Zawodziu, św. Michała Archanioła w Michałkowicach, św. Marii Magdaleny w Cieszynie, św. Józefa w Chorzowie (1960-1963), Ścięcia św. Jana Chrzciciela w Tychach (1963-1965) i Najświętszego Serca Pana Jezusa w Koszęcinie (1965-1966).

W 1966 r. został mianowany adiutorem, a dwa lata później administratorem w parafii św. Barbary w Górze (koło Miedźnej). W 1970 r. otrzymał nominację na członka Diecezjalnej Komisji ds. Muzyki Sakralnej oraz Kierownika Kursu Szkoleniowego dla Organistów. W czasie I Synodu Diecezji Katowickiej był członkiem Komisji Liturgicznej – Podkomisji Muzyki i Śpiewu Sakralnego. W kwietniu 1980 r. biskup ordynariusz Herbert Bednorz mianował go wikariuszem-ekonomem, a dwa miesiące później proboszczem parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach.

Od 1980 r. był przewodniczącym Komisji Muzyki Sakralnej. W czerwcu 1982 r. otrzymał nominację na wikariusza-ekonoma, a trzy miesiące później proboszcza parafii św. Jacka w Radoszowach. Zmarł 24.IV.1988 r. w Radoszowach i tam został pochowany.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl

Urodził się 26.VII.1929 r. w Roździeniu w rodzinie Jana, ślusarza elektromontera, i Anny z d. Grzesik. Miejscową szkołę powszechną, ukończył przed 1939 r., a naukę w zakresie szkoły średniej odbywał stopniowo. Pierwsze dwie klasy zaliczał prywatnie w czasie wojny, następne dwa lata (1945-1946) w Państwowym Gimnazjum w Mysłowicach, ostatnie zaś klasy – w Gimnazjum Prywatnym ojców pijarów w Krakowie. W całości ukończył ją w 1948 r. egzaminem maturalnym.
Po pobycie u pijarów i ukończeniu u nich nowicjatu, a także po złożeniu pierwszych ślubów czasowych, na własną prośbę w 1949 r. uzyskał od kard. Adama Sapiehy zwolnienie ze ślubów zakonnych. 14.I.1949 r. wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, gdzie otrzymał święcenia niższe i wyższe. Równocześnie kontynuował studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie 16.VI.1953 r. uzyskał magisterium na podstawie pracy nt. Stan religijny parafii św. Jadwigi w Katowicach-Szopienicach w latach 1939-1949. W pierwszym roku kapłaństwa studiował w Instytucie Pastoralnym dla Księży Neoprezbiterów w Katowicach-Załężu. W dziesiątym roku kapłaństwa zdał 31.XII.1963 r. egzamin proboszczowski na podstawie pracy nt. Parafia Chrystusa Króla w Chybiu, historia i dziesięcioletni plan duszpasterski. Święcenia kapłańskie otrzymał 28.VI.1953 r. z rąk bpa Franciszka Jopa w Kolegiacie Wszystkich Świętych. Pierwszymi jego parafiami, w ramach zastępstw wakacyjnych, były: św. Jadwigi w rodzinnych Szopienicach, św. Andrzeja Boboli w Leszczynach i Najświętszego Serca Pana Jezusa w Koszęcinie. Jako wikariusz pracował potem kolejno w parafiach: św. Augustyna w Lipinach Śląskich, św. Marii Magdaleny w Chorzowie, św. Józefa również w Chorzowie, Wniebowzięcia NMP w Biertułtowach, św. Apostołów Filipa i Jakuba w Żorach, Chrystusa Króla w Chybiu, św. Stanisława Kostki w Giszowcu, Opatrzności Bożej w Gaszowicach, św. Wawrzyńca w Wirku, św. Jana Nepomucena w Łagiewnikach, Bożego Ciała w Zabrzu Kończycach, MB Szkaplerznej w Imielinie, MB Wszechpośredniczki Łask w Urbanowicach i św. Krzyża w Tychach Czułowie. W czasie pobytu w Lipinach oprócz innych obowiązków duszpasterskich, odprawiał msze niedzielną dla chorych w szpitalu w Piaśnikach. 1.IX.1995 r. przeszedł na emeryturę i zamieszkał w rodzinnym domu w Katowicach Szopienicach. Po tygodniowej chorobie zmarł w szpitalu w Janowie 2.X.1997 r. Jego pogrzeb odbył się 6.X.1997 r. w kościele św. Jadwigi w Katowicach Szopienicach. Został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl

Urodził się 4.VII.1913 r. w Katowicach-Załężu w rodzinie Jana i Katarzyny z d. Machulec. 30.V.1932 r. zdał maturę w Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Katowicach. W tym samym roku został przyjęty w Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Z powodu choroby nie mógł przyjąć święceń kapłańskich razem z kolegami kursowymi w 1937 r. Został wyświęcony 1.V.1938 r. przez bpa Juliusza Bieńka w kaplicy seminaryjnej w Krakowie. Po krótkim zastępstwie w parafii Krzyża Świętego w Siemianowicach Śląskich został wikariuszem w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Brzezinach Śląskich. Był tam też kapelanem hufca harcerskiego, a od 6.IX.1939 r. wikariuszem-substytutem. Następnie od 26.III.1940 r. był wikariuszem w parafii św. Pawła w Pawłowie. 20.V.1940 r. został aresztowany przez gestapo w Zabrzu i wywieziony do Dachau, gdzie przebywało łącznie 54 księży z diecezji katowickiej. 29.IV.1945 r. został wyzwolony z obozu przez wojska amerykańskie. Po opuszczeniu obozu duszpasterzował wśród Polaków w miejscowości Herte (Braunschweig) i Mariental k. Helmstedt (Niedersachsen). Do Katowic powrócił 23.VII.1947 r. Przywiózł ze sobą podziękowanie od ks. Jana Wojciechowskiego, kierownika Duszpasterstwa Polaków w brytyjskiej strefie okupacyjnej na terenie Niemiec. 12.VIII.1947 r. został skierowany do Chorzowa Starego w charakterze tymczasowego wikarego. Od 1.IX.1947 r. przebywał w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Mysłowicach, a od 10.IX.1950 r. w parafii św. Antoniego w Rybniku. Następnie został posłany na zastępstwa do Świerklan, Paprocan i Kostuchny. Z dniem 13.IX.1952 r. objął stanowisko wikariusza w parafii św. Józefa w Chorzowie, a od 20.XII tegoż roku adiutora w Pawonkowie. Potem był wikariuszem w parafii św. Jadwigi w Szopienicach (od 12.IX.1953), Radoszowach (od. 1.IX.1955), Boguszowicach (od 15.I.1956) i parafii Wszystkich Świętych w Pszczynie, z poleceniem prowadzenia duszpasterstwa w Czarkowie (od 3.IX.1957). Tworzył parafię wokół kaplicy, która powstała z dawnej sali tanecznej. W 1959 r. zgłosił się do egzaminu proboszczowskiego. Prosił o przeniesienie do Bujakowa (1959), Lubomi (1961), Olzy lub Gołkowic (1962). Kierownictwo Wydziału ds. Wyznań w Katowicach nie wyrażało zgody na to ze względu „na brak właściwej postawy obywatelskiej kandydata na samodzielne stanowisko duszpasterskie”. Rozżalony zaistniałą sytuacją pisał: „Dla polskości przebywałem pięć lat w Dachau”. Wniósł podanie o urlop zdrowotny. W latach 1963-1965 mieszkał w byłym konwikcie biskupim w Tarnowskich Górach. Pomagał w parafii Wilcza (od 12.VIII.1963), Turzy i Jedłowniku (od 11.III.1965) oraz Bobrownikach Śląskich (od 28.IV.1965). Dnia 1.XII.1965 r. został ustanowiony substytutem, a od 12.II.1966 r. administratorem parafii Chrystusa Króla w Świerklańcu. W 1978 r. poprosił bpa Herberta Bednorza o przeniesienie na emeryturę, „bo nie nadawał się zupełnie do nowoczesnego duszpasterstwa – jak pisał – i miał zrujnowane nerwy”. Zamieszkał wówczas na probostwie w Rydułtowach-Orłowcu. Lata emerytalne nie były dla niego czasem odpoczynku. Pomagał duszpastersko w parafii Orłowiec. Zmarł w Radoszowach, 21.IX.1994 r. Eksportacja z kaplicy cmentarnej do kościoła Matki Bożej Uzdrowienia Chorych w Orłowcu odbyła się w niedzielę, 25.IX. Uroczystościom pogrzebowym, 26.IX. przewodniczył bp Ignacy Jeż. Trumnę z ciałem złożono w grobie na cmentarzu w Orłowcu. Śp. ks. Antoni Brzóska był świadkiem w procesie beatyfikacyjnym ks. Józefa Czempiela.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl

Urodził się 5.IV. 1928 r. w Albigowej koło Łańcuta, jako syn rolnika Stanisława i Marii z d. Reizer. W latach 1934-1941 uczęszczał do Publicznej Szkoły Powszechnej im. Ks. A. Tyczyńskiego w Albigowej, w której ukończył siedem klas. Potem uczył się w dwuletniej niemieckiej Szkole Handlowej. Następnie w tajnym nauczaniu przerabiał materiał klas gimnazjalnych i zdawał egzaminy przed Państwową Komisją Egzaminacyjną. Od roku szkolnego 1944/45 uczęszczał do Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie, gdzie w 1945 r. zdał tzw. małą maturę, a w 1947 r. – egzamin dojrzałości. W tym samym roku zgłosił się do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Święceń kapłańskich udzielił mu 22.VI.1952 r. bp Juliusz Bieniek. Po zastępstwach w Bujakowie i Łaziskach Górnych był w Instytucie dla Księży Neoprezbiterów w Katowicach-Załężu. Stamtąd dojeżdżał z pomocą duszpasterską do różnych parafii. W czasie wakacji 1953 r. był na zastępstwach w Boronowie, Radoszowach i Łaziskach Średnich. Następnie był wikariuszem w parafii św. Józefa w Chorzowie (1.IX.1953 – 12.IX.1956), św. Michała Archanioła w Suchej Górze (1956-1957), św. Klemensa w Ustroniu (1957-1962). Był też katechetą w Technikum Mechaniczno-Kuźniczym. Od 31.VIII.1962 r. duszpasterzował w Rudzicy, najpierw jako administrator, a od 13.VIII.1966 jako proboszcz. Ostatnią jego placówką była parafia św. Antoniego w Siemianowicach Śl. gdzie był od 1971 r. najpierw wikariuszem-ekonomem, a potem proboszczem. Postarał się o wybudowanie domu katechetycznego. W pracach I Synodu Diecezji Katowickiej należał do Komisji Doktrynalnej – Podkomisja Socjologiczna. Pełnił też obowiązki wicedziekana. Był również spowiednikiem zwyczajnym sióstr służebniczek. W 1991 r. poprosił, ze względu na stan zdrowia, o przeniesienie na rentę. Cierpiał na chorobę wzroku i układu krążenia. Biskup przychylił się do jego prośby i z dniem 24.VIII.1991 r. zwolnił go z urzędu proboszcza. Zamieszkał w rodzinnej Albigowej, gdzie zmarł 3.VI.2003 r. i został pochowany.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl

Urodził się 29.III.1920 r. w Ligocie k. Katowic. Był synem górnika Walentego i Florentyny z d. Bimler. Do szkoły wydziałowej oraz Państwowego Gimnazjum im. A. Mickiewicza uczęszczał w Katowicach. Naukę kontynuował w LO im. Odrowążów w Chorzowie, gdzie w 1939 r. zdał egzamin dojrzałości. Po maturze został przyjęty do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, ale wybuch II wojny światowej pokrzyżował jego życiowe plany. Po napadzie hitlerowców pracował w Urzędzie Skarbowym. W październiku 1940 r. został wcielony do wojska niemieckiego. Po zakończeniu działań wojennych znalazł schronienie w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Bambergu, a następnie Seminarium Polskim w Paryżu. Tam przeszedł całą drogę przygotowania do kapłaństwa. W tym czasie utrzymywał stały kontakt z Kurią Biskupią w Katowicach oraz z bpem S. Adamskim. Święcenia kapłańskie przyjął 8.VII.1951 r. w Paryżu z rąk abpa Maurice Feltin. Po święceniach przez dwa miesiące pracował w parafii Montigny-en-Ostrevent w diecezji Cambrai, po czym powrócił do Polski. Pierwszy dekret w diecezji katowickiej skierował go do parafii katedralnej św. Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach. Następnie jako wikariusz duszpasterzował w parafiach: św. Antoniego Padewskiego w Rybniku (1951), św. Józefa w Chorzowie (1951-54), Chrystusa Króla w Katowicach (1954-56), oraz św. Jacka w Radoszowach (1956-57). W styczniu 1957 r. został mianowany katechetą w Liceum Pedagogicznym oraz wykładowcą na kursie wstępnym w Konwikcie Teologicznym w Tarnowskich Górach. Rok później otrzymał nominację na rektora tarnogórskiego kościoła św. Anny. W 1960 r. bp S. Adamski powierzył jego pieczy kurację MB Fatimskiej w Wesołej, a pięć lat później parafię św. Mikołaja w Warszowicach, gdzie pełnił funkcję administratora. W latach 1968-76 był proboszczem parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Paniowach. W 1976 r. został mianowany kapelanem sióstr salwatorianek w Goczałkowicach-Zdroju oraz rektorem miejscowej kaplicy pw. Matki Zbawiciela. Na emeryturę przeszedł w 1985 r. Zmarł 11.XII.1986 r. w Goczałkowicach-Zdroju. Pochowany został na cmentarzu w Katowicach-Panewnikach.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl

Urodził się 12.I.1916 roku w Charlottenburgu koło Berlina. Był synem Jerzego i Marii zd. Moszczeńska. W latach 1925-1928 był uczniem prywatnej szkoły powszechnej w Poznaniu. Następnie uczył się w zakładach ojców jezuitów w Bąkowie pod Chyrowem, gdzie ukończył edukację w zakresie szkoły powszechnej i rozpoczął naukę w gimnazjum. W 1936 roku na skutek złej sytuacji finansowej rodziców opuścił Bąków i przez kolejne dwa lata uczył się w Państwowym Gimnazjum im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu. W maju 1938 roku zdał egzamin dojrzałości. po maturze odbył obowiązkową, trwającą 4 tygodnie, służbę w Junackich Hufcach Pracy. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Po wybuchu II wojny światowej kontynuował je w Seminarium Duchownym w Sandomierzu. Święcenia kapłańskie przyjął 18.III.1945 roku w Sandomierzu z rąk bpa Jana Kantego Lorka. Jako wikariusz duszpasterzował w parafiach: Najświętszego Serca Pana Jezusa w Brzezinach Śląskich (od 1.V.1945), św. Józefa w Chorzowie, Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Świętochłowicach oraz Najświętszego Serca Pana Jezusa w Mysłowicach. W styczniu 1957 roku został mianowany katechetą w Liceum Ogólnokształcącym oraz Liceum dla Wychowawczyń Przedszkoli w Mysłowicach. W 1959 roku był przez miesiąc substytutem „in spiritualis et temporalibus” w parafii św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Chwałowicach. W grudniu 1959 roku otrzymał nominację na substytuta, a cztery miesiące później na proboszcza parafii św. Jerzego w Dębieńsku. Zmarł 30.VI.1978 roku w Dębieńsku i tam został pochowany.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl

Urodził się 18.X.1904 r. w Serwutach w powiecie prudnickim. Był synem rolnika Andrzeja i Pauliny zd. Mochnik. W 1908 r. razem z rodzicami przeprowadził się do Racławic, gdzie uczęszczał do szkoły powszechnej. Po jej ukończeniu uczył się rzemiosła i do dwudziestego czwartego roku życia pracował jako czeladnik stolarski. We wrześniu 1928 r. rozpoczął naukę w Niższym seminarium Duchownym Księży Salezjanów w Daszewie. Egzamin dojrzałości jako eksternista zdał w 1935 r. w Gimnazjum Klasycznym w Stryju. W tym samym roku wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po wybuchu II wojny światowej kontynuował studia w ramach tajnego nauczania w Katowicach. Święcenia kapłańskie przyjął 23.XII.1939 r. w kaplicy Kurii Diecezjalnej w Katowicach z rąk ordynariusza katowickiego biskupa Stanisława Adamskiego. Posługę duszpasterską rozpoczął w trudnym okresie okupacji hitlerowskiej.

Po święceniach pracował krótko w parafii pod wezwaniem Ścięcia św. Jana Chrzciciela na Goduli. Następnie był wikariuszem w parafiach: św. Jana Nepomucena w Przyszowicach i św. Józefa w Załężu. W latach 1942-45 pełnił obowiązki substytuta1 w parafii Trójcy Przenajświętszej w Popielowie. Po zakończeniu II wojny światowej jako wikariusz duszpasterzował w parafiach: św. Marii Magdaleny w Chorzowie Starym, św. Józefa w Chorzowie, św. Antoniego w Dąbrówce Małej i Nawiedzenia NMP w Brzezince. W 1948 r. zdał egzamin proboszczowski. W latach 1948-1953 duszpasterzował na terenie Administracji Apostolskiej Śląska Opolskiego. Był tam najpierw proboszczem w parafii św. Jadwigi Śląskiej w Gliwicach-Brzezince, a następnie proboszczem w parafii Wniebowzięcia NMP w Uszycach i równocześnie administratorem2 ex currendo3 w parafii św. Wawrzyńca w Nasalach. Po powrocie do macierzystej diecezji przez kilka lat mieszkał w Katowicach. W 1956 r. przebywał krótko w prowadzonym przez siostry felicjanki – Domu Opiekuńczym w Pieszycach. W lutym 1957 r. przeniósł się do Cieszyna i zamieszkał w domu sióstr boromeuszek. Zmarł 30.VII.1960 r. w Cieszynie i tam został pochowany.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl