Byli Duszpasterze

Urodził się 3 listopada 1910 roku w Katowicach w rodzinie Józefa i Cecylii zd. Osypka. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczył się w gimnazjum w Mikołowie. W 1929 roku zdał egzamin dojrzałości. Po maturze wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1934 roku. Po święceniach był na zastępstwie wakacyjnym w parafii św. Jana Chrzciciela w Bojszowach. Następnie jako wikariusz duszpasterzował w parafiach: św. Jadwigi w Chorzowie, św. Michała Archanioła w Orzegowie, Wniebowzięcia NMP w Hajdukach Wielkich, św. Józefa w Chorzowie i św. Józefa na Załężu. 1 września 1946 roku został mianowany administratorem w parafii Chrystusa Króla w Świerklańcu. 23 lipca 1957 roku został zatwierdzony na stanowisku proboszcza. W 1965 roku przeszedł na emeryturę i zamieszkał w klasztorze Sióstr Służebniczek w Katowicach Panewnikach. Zmarł 21 marca 1971 roku w Piotrowicach. Został pochowany w Mikołowie.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl

Urodził się 27.VII.1905 r. w Grodnicy w powiecie Gostyń Wielkopolski, jako najmłodsze z ośmiorga dzieci małorolnego chłopa Franciszka i Marii zd. Filipak. W 1911 r. rozpoczął naukę w szkole ludowej w Koszkowie, którą ukończył w r. 1919. Wtedy to jego matka poleciła swego syna opiece ks. Olejniczaka – proboszcza w Gostyniu, wielkiego społecznika, założyciela gimnazjum państwowego w Jarocinie. Dzięki jego pomocy finansowej młody Ignacy mógł rozpocząć naukę w gimnazjum samorządowym w Gostyniu. W tym czasie przebywał w konwikcie oo. filipinów w Gostyniu. Po ukończeniu szóstej klasy, tzn. w 1924 r. ze względu na trudności finansowe zmuszony był jednak przenieść się do gimnazjum państwowego w Jarocinie. Po zdaniu w 1927 r. egzaminu dojrzałości wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 26.VI.1932 r. Po święceniach został skierowany na zastępstwo wakacyjne do Załęża. Następnie był wikariuszem w Zgodzie (1932-1934), Radoszowach (1934-1935) oraz w Janowie-Giszowcu (1935-1937), gdzie pełnił również funkcję kapelana hufca harcerskiego. Od 1937 r. był wikariuszem w parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Katowicach. Wspominał, że w grudniu 1940 r. otrzymał od ks. Emila Szramka kartkę bożonarodzeniową z obozu koncentracyjnego w Dachau, w której nadawca w słowie Hoffnung – nadzieja, zamiast litery „f” wstawił znak krzyża, co odczytano w Katowicach jako zapowiedź bliskiej śmierci. Po przyłączeniu Zaolzia do Polski biskup Stanisław Adamski w listopadzie 1938 r. mianował go administratorem parafii Dąbrowa. Na żądanie gestapo w maju 1940 r. musiał opuścić tę parafię i przebywał przez kilka miesięcy w klasztorze oo. franciszkanów w Rybniku oraz na terenie parafii mariackiej w Katowicach. W listopadzie 1940 r. zdał egzamin proboszczowski. Następnie był wikariuszem w parafiach: Najświętszego Serca Pana Jezusa w Nakle Śląskim (1940-1942) i św. Józefa w Chorzowie (1942-1944). We wrześniu 1944 r. po śmierci ówczesnego proboszcza ks. Hofmanna (5.IX.1944 r.) został administratorem parafii Wniebowzięcia NMP w Studzionce. Od 2.XII.1945 r. duszpasterzował w parafii Matki Bożej Szkaplerznej w Imielinie, najpierw jako administrator, a od 1957 r. jako proboszcz. Tutaj w pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej pełnił ponadto funkcję kapelana hufców harcerskich. W latach 1948-1953 kierował rozbudową kościoła parafialnego, zaplecza katechetycznego, a także odbudową spalonego probostwa. Następnie w latach 1953-1957, zatroszczył się o powiększenie cmentarza parafialnego. W 1974 r. przeszedł na emeryturę. Mimo to nie zrezygnował z pracy duszpasterskiej. W latach 1974-1976 był pomocnikiem-rezydentem w parafii Sławno, a w latach 1976-1981 w parafii Białogard w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. W 1981 r. przeniósł się do Gliwic, gdzie, w miarę swoich sił, pomagał w duszpasterstwie przy parafii św. Apostołów Piotra i Pawła. swój złoty jubileusz kapłaństwa obchodził uroczyście w parafii Sławno (1982), zaś sześćdziesiątą rocznicę święceń kapłańskich w rodzinnej parafii Wielkie Strzelce (1992). Pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku zapadł na zdrowiu, m. in. zaczął chorować na cukrzycę. Od 1991 r. przebywał jako proboszcz-senior na probostwie w Imielinie. Zmarł 21.III.1997 r. w Imielinie. Pochowany został na miejscowym cmentarzu.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl

Urodził się 29.XI.1911 r. w Tychach, w rodzinie kolejarza Pawła i Franciszki zd. Goj. Uczęszczał do gimnazjum klasycznego w Pszczynie. 4.VI.1930 r. zdał egzamin dojrzałości. Po maturze został przyjęty do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. 30. VI.1935 r. przyjął święcenia kapłańskie. W czasie wakacji pomagał w pracy duszpasterskiej w Rybnej i Rudzie Śląskiej- Wirku. Jako wikariusz pracował w parafiach: św. Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach (1935-1938), św. Barbary w Chorzowie (1.IX.1935), św. Józefa w Chorzowie (1938-1941), Radlinie (1941-1945). 16.V.1945 r. został mianowany administratorem parafii w Rogowie, gdzie zajął się odbudową zniszczonego przez działania wojenne kościoła. Dwa lata później – 20.VI.1947 r. został ustanowiony proboszczem w Rogowie. 12.III.1946 r. otrzymał nominację na referenta ds. budowlanych w diecezji. 3.IV.1957 r. został wybrany dziekanem dekanatu wodzisławskiego. Był księdzem niezwykle pracowitym. Cechowała go gorliwość duszpasterska. W Radlinie, gdzie dzięki jego zaangażowaniu zmodernizowano kościół, sprowadzono z Frankfurtu nowe organy (pomimo czasu wojny). Po krótkiej chorobie zmarł 22.I.1966 r. w szpitalu w Wodzisławiu Śląskim. Został pochowany na cmentarzu w Rogowie.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl

Urodził się 20.II.1908 r. w Szczurowej w powiecie Brzeskim. Był synem rolnika Bartłomieja i Marii zd. Giemza. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczył się w Gimnazjum w Tarnowie. W 1928 r. zdał egzamin dojrzałości. Po maturze wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przjął 29.VI.1933 r. Jako wikariusz duszpasterzował w parafiach: św. Pawła w Pawłowie, Najświętszego Serca Pana Jezusa w Nakle, MB Różańcowej w Halembie, św. Wawrzyńca w Wirku-Nowej Wsi i św. Józefa w Chorzowie. Po wybuchu II wojny światowej został zmuszony do opuszczenia Górnego Śląska. Do diecezji katowickiej i parafii św. Józefa w Chorzowie powrócił w 1945 r. Tam jego praca przebiegała odtąd w trzech etapach: do 1947 r. był adiutorem, kolejne pięć lat administratorem i wreszcie w latach 1957-1968, proboszczem. Zmarł 13.VIII.1968 r. w Krynicy.

Został pochowany na cmentarzu parafii św. Józefa w Chorzowie.

Urodził się 6.III.1911 r. w Wiśle Małej koło Pszczyny. Pochodził z rodziny rolników Józefa i Marii zd. Maska. Po pięciu latach nauki w miejscowej szkole powszechnej (1918-1924) podjął naukę w Gimnazjum im. B. Chrobrego w Pszczynie. Po maturze, w 1931 r. wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego (1931-1936). Prócz niego studia teologiczne odbywał także jego brat – Herman w seminarium księży zmartwychwstańców. Święcenia kapłańskie otrzymał 28.VI.1936 r.

Po wakacyjnym zastępstwie w rodzinnej parafii była wikariuszem w parafii św. Józefa w Rudzie Śląskiej (1936-1939). Od 6.IX.1939 r., w okresie czasowej nieobecności proboszcza ks. Franciszka Strzyża, był substytutem w parafii Ścięcia św. Jana Chrzciciela w Goduli. Od 15.IX.1939 r. był wikariuszem parafii św. Marii Magdaleny w Chorzowie. 13.IV.1940 r. został aresztowany przez gestapo, wraz z ks. K. Kosyrczykiem i przewieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau. Następnie 26.V.1940 r. trafił do obozu koncentracyjnego w Gusen, a stamtąd po dwóch tygodniach przetransportowano go do Mauthausen. 18.XI.1940 r. został zwolniony z obozu, ale gestapo wydało mu zakaz sprawowania wszelkich czynności duszpasterskich. By uniknąć usunięcia ks. Pustelnika z terenu diecezji zatrudniono go w Drukarni Katolickiej w charakterze korektora. Dzięki staraniom wikariusza generalnego ks. F. Strzyża zezwolono, by był wikarym, ale w parafii, gdzie nie będzie Niemiec. Dlatego 1.VI.1941 r. został skierowany do pracy w parafii św. Józefa w Chorzowie przy boku ks. Pawła Czaji. 8.IV.1942 r. został powołany do wojska niemieckiego jako sanitariusz i wysłany do Steil w Holandii. W listopadzie 1942 r. został przeniesiony na oddział chirurgiczny szpitala wojskowego w Berlinie. W czasie od 1.IX.1944 do 8.V.1945 pełnił służbę w szpitalu w Stawanger w Norwegii. Po przyjeździe polskich oficerów łącznikowych mianowano go kapelanem Polaków w Norwegii. 25.IV.1946 r. wrócił do Polski. Przez dwa miesiące pełnił zastępstwo wakacyjne w parafii św. Józefa w Chorzowie. Następnie ustanowiono go 5.IX.1946 r. wikariuszem-substytutem parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Katowicach Murckach. W 1947 r. przez dwa miesiące był substytutem w parafii Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych w Wełnowcu. 25.VIII.1947 r. otrzymał nominację na administratora w parafii św. Katarzyny w Czechowicach. W czasie pracy duszpasterskiej w Czechowicach 25.I.1949 r. został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa za czytanie z ambony (23.I) listu pasterskiego biskupa katowickiego z 17.I.1949 r. Do aktu oskarżenia dołączono również zarzut o szkalowanie ustroju Polski Ludowej na katechizacji młodzieży w Technikum Rolniczym w Czechowicach, gdzie był katechetą. Równocześnie usiłowano go oskarżyć o namawianie żołnierzy polskich w Norwegii, by nie wracali do Polski. Z wyrokiem kary szesnastu miesięcy był uwięziony w Katowicach do 30. V.1950 r. Po odsiedzeniu kary powrócił do swojej parafii. W 1976 r. przeszedł na emeryturę. W 1983 r. otrzymał zgodę biskupa Herberta Bednorza na otwarcie kaplicy prywatnej w swoim domu, który stał się później podstawą do budowy kościoła i erygowanej 1.I.1987 r. parafii pod wezwaniem św. Maksymiliana Kolbego. Zmarł 1.V.1995 r. w Czechowicach-Dziedzicach. Pogrzeb odbył się w Czechowicach, gdzie został też na cmentarzu parafialnym pochowany.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl

Uczył się w gimnazjum w Gliwicach. Krótko przed maturą, w 1911 roku, usunięto go ze szkoły za to, że czytał książki polskie i na lekcjach historii odważył się „demaskować fałszerstwa niemieckich historyków”. Zdał egzamin dojrzałości w 1912 r. w Salzwedel (Saksonia). Rozpoczął studia teologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim przerwane przez I wojnę światową. Uczestniczył w tej wojnie w mundurze pruskiego żołnierza. Święcenia kapłańskie przyjął 20.VI.1920 r. w katedrze wrocławskiej. Jako wikariusz pracował w Chorzowie w parafii św. Józefa, w Chociebużu, w Pawłowicach i w Mysłowicach. Został notariuszem w Administracji Apostolskiej (1923). Jesienią 1924 r. wyjechał na studia prawnicze do Rzymu. Po ich ukończeniu był kanclerzem Kurii Diecezjalnej (1926-1929), był sędzią prosynodalnym (1934-1939), egzaminatorem prosynodalnym (1932-1939). Od 1929 r. kierował pracą duszpasterską w kościele pod wezwaniem św. Józefa w Rudzie Śląskiej. Został mianowany radcą duchownym Kurii Biskupiej (1929-1939). Był wizytatorem nauki religii dla szkół powszechnych (1934). Należał do Prosynodalnej Komisji Kodyfikacyjnej (1928). Dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności uszedł śmierci obozowej. Kilkakrotnie ryzykował nocne wyprawy do swojego kościoła. Przy zamkniętych bramach odprawiał Mszę św.

Zmarł w 20.VI.1948 r. w Rudzie Śląskiej.

Urodził się 23.XII.1886 r. w Kornatowie w pow. chełmińskim na Pomorzu. Podczas nauki w gimnazjum w Chełmnie w latach 189801902 jego bratu, kuzynom oraz innym kolegom wytoczono proces za uczestnictwo w tajnych kursach historii i literatury polskiej. W tej sytuacji poradzono mu, aby poszukał innej szkoły do kontynuowania nauki. Ostatecznie zdał maturę 28.VII.1906 r. w Gimnazjum Humanistycznym oo. benedyktynów-oliwetanów w Tanzenbergu w Karyntii. Wstąpił do zakonu benedyktynów, przyjmują imię zakonne „Kazimierz”, i jednocześnie studiował teologię w Kolegium św. Benedykta oraz w Collegium Angelicum w Rzymie. Święcenia kapłańskie otrzymał 3.VII.1910 r.

Czteroletni okres do wybuchu I wojny światowej spędził w duszpasterstwie, a po otrzymaniu obywatelstwa cesarstwa austriackiego został katechetą w Abacji. Zdążył jeszcze uzyskać tytuł doktora na Angelicum na podstawie dysertacji De peccato originaliet Immaculata Conceptione BWV. Od momentu wybuchu I wojny światowej na kilka lat związał sie mocno z duszpasterstwem wojskowym. Do 1915 r. był kapelanem szpitalnym w Wiedniu, a następnie został proboszczem dywizji lwowskiej na froncie wschodnim. Po przegranej wojnie i rozpadzie cesarstwa austriackiego pracował w kancelarii biskupa polowego w Wiedniu (od marca 1919 r.). Po odrodzeniu Polski, przeszedł do polskiej armii, gdzie pracował jako kapelan szpitala garnizonowego w Przemyślu, a następnie w Poznaniu.

W grudniu 1920 r. oddelegowano go na Górny Śląsk, gdzie wziął udział w przygotowaniach do plebiscytu. Był kierownikiem propagandy plebiscytowej w powiecie gliwickim. W czasie III powstania śląskiego był kapelanem wojsk powstańczych Grupy „Południe”, obejmującej swym zasięgiem powiaty pszczyński, rybnicki i raciborski (25.V-5.VII.1921 r.). Po powstaniu przebywał w stronach rodzinnych, a po przyłączeniu części Górnego Śląska do Polski i utworzenia Administracji Apostolskiej w Katowicach powrócił, by już na stałe związać się ze szkolnictwem. W latach 1922-1924 pracował w mikołowskim miejskim progimnazjum, gdzie uczył początkowo przedmiotów świeckich, a od 6.XI.1923 r. nauczał religii. Kolejnym etapem była praca w państwowym gimnazjum w Rybniku, a w latach 1924-1925 zamieszkał w Chorzowie. Z pewnością do 1934 r. przebywał jako rezydent w parafii św. Józefa, a następnie do 1937 r. przy parafii św. Franciszka z Asyżu w Chorzowie-Klimzowcu i wreszcie w parafii św. Barbary, gdzie proboszczem był ks. Jan Brandys. W latach 1926-1935 był katechetą w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Odrowążów w Chorzowie.

Nauczał religii także w chorzowskich szkołach dokształcających: Miejskim Instytucie Kształcenia Zawodowego (1933-1934) orazw Szkole Przysposobienia Kupieckiego (1929-1939). Przed wybuchem II wojny światowej zamieszkał w Zakładzie św. Jadwigi w Chorzowie, gdzie pełnił obowiązki kapelana szpitalnego. Po sekularyzacji 27.VIII.1930 r. został inkardynowany do diecezji katowickiej z dniem 25.II.1931. Po wybuchu II wojny światowej został usunięty ze szkoły, a 30.IV.1940 r. aresztowany. 5.V.1940 r. został wywieziony do obozu w Dachau, a 26.VI.1940 r. do Mauthausen-Gusen. Tam też zginął 10.III.1941 r.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl

Urodził się 3.IX.1898 r. w Zimnicach Małych koło Opola. Był synem rolnika Pawła i Franciszki zd. Malik.

Do szkoły ludowej uczęszczał w rodzinnej miejscowości. Naukę w zakresie szkoły średniej rozpoczął w zakładzie księży salezjanów w Oświęcimiu. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do wojska pruskiego. Po krótkim pobycie w Raciborzu skierowano go na front. Tam poważnie zachorował.

Leczył się w szpitalach w Sławęcicach. Po rekonwalescencji, nie wrócił już do czynnej służby wojskowej, ale został skierowany do biura wojskowego w Warszawie, gdzie – korzystając z okazji – ukończył kolejną klasę gimnazjum. Od 1918 r. przygotowywał się do matury w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie.

Ze względu na sytuację panującą na Górnym Śląsku postanowił przerwać naukę i powrócił w rodzinne strony, aby wziąć czynny udział w powstaniu. Następnie kontynuował naukę w gimnazjum w Królewskiej Hucie, gdzie w czerwcu 1923 zdał egzamin dojrzałości. Po maturze wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 24.VI.1928 r. Jako wikariusz pracował w parafiach: Św. Józefa w Królewskiej Hucie (1928), Trójcy Przenajświętszej w Szarleju (1928-1930), św. Barbary w Królewskiej Hucie (1930-1935), Matki Bożej Różańcowej w Chropaczowie (1935-1937) i Wszystkich Świętych w Pszczynie (1937-1939).

Po wybuchu II wojny światowej był krótko na zastępstwie duszpasterskim w parafiach św. Apostołów Piotra i Pawła w Kamieniu, św. Jadwigi w Szopienicach, Nawiedzenia NMP w Orzeszu, św. Antoniego w Dąbrówce Małej i św. Marii Magdaleny w Chorzowie Starym. Następnie do końca okupacji hitlerowskiej, pełnił rolę substytuta w parafii Krzyża Świętego w Siemianowicach Śląskich. Po zakończeniu II wojny światowej był krótko katechetą w Państwowym Gimnazjum Koedukacyjnym w Siemianowicach Śląskich. Następnie na prośbę ówczesnego administratora apostolskiego Śląska Opolskiego ks. Bolesława Kominka i po uprzedniej zgodzie biskupa katowickiego ks. Stanisława Adamskiego, został mianowany proboszczem parafii św. Andrzeja w Zabrzu. W 1947 r. z jego inicjatywy powstała na terenie parafii kaplica i placówka duszpasterska pw. Niepokalanego Poczęcia NMP, która w 1958 r. została samodzielną parafią. W uznaniu zasług w 1953 r. otrzymał tytuł dziekana honorowego. Zmarł 14.VIII.1976 r. w Zabrzu i tam został pochowany.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl

Urodził się 13.X.1908 r. w Skrońsku w powiecie oleskim. Był synem Augustyna i Jadwigi zd. Harupa. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Ćwiklicach. Następnie uczył się w gimnazjum humanistycznym w Pszczynie. W 1926 r. zdał egzamin dojrzałości. Po maturze wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 21.VI.1931 r. Po święceniach był na zastępstwie wakacyjnym w parafiach: św. Apostołów Piotra i Pawła w Bziu Zameckim oraz Wniebowzięcia NMP w Hajdukach Wielkich. Od września 1931 r. jako wikariusz duszpasterzował w parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Katowicach. Pełnił ponadto funkcję katechety w miejscowej szkole dokształcającej. W roku szkolnym 1932/1933 był katechetą w Państwowym Gimnazjum Klasycznym i Matematyczno-Przyrodniczym z niemieckim językiem wykładowym oraz w Państwowej Szkole Przemysłowej w Bielsku. Od sierpnia 1933 r. pełnił ponownie obowiązki wikarego w parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Katowicach. Następnie w tym samym charakterze pracował w parafiach: św. Józefa w Chorzowie (1936-1937) i Najświętszego Serca Pana Jezusa w Mysłowicach, gdzie powołano go także na stanowisko kapelana w miejscowym więzieniu izolacyjnym. W latach 1940-1946 kierował – jako substytut – parafią Najświętszego Serca Pana Jezusa w Mysłowicach. W 1944 r. aresztowany przez gestapo, przebywał krótko w mysłowickim więzieniu.

Po wojnie został mianowany substytutem (od 2.V.1946), administratorem (od sierpnia 1946) i wreszcie proboszczem (1966) w parafii św. Anny w Katowicach-Janowie. Zmarł nagle 18.VII.1974 r. w Katowicach-Janowie i tam też został pochowany.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl

Urodził się 12.IV.1906 r. w rodzinie Józefa i Józefy zd. Puziak, którzy wyemigrowali z początkiem XX stulecia z Uścięcic w powiecie Grodzisk, do Recklnghausen w Westfalii i tam się osiedlili wśród robotników polskich.
Tam też na miejscu uczęszczał do szkoły podstawowej i gimnazjum. Po I wojnie światowej rodzice wrócili z dziećmi do Polski i otworzyli w Bydgoszczy mały sklep spożywczy, a mały Leon kontynuował naukę w miejscowym Gimnazjum Klasycznym. $.VI.1925 r. zdał maturę, a 3.X.1925 r. wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu, skąd po dwóch latach przeniósł się do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Po ukończeniu studium na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego został 21.VI.1931 r. w katowickiej Katedrze wyświęcony na kapłana. W lipcu zastępował kapelana w klasztorze Sióstr Boromeuszek w Cieszynie, a od 1.VIII.1931 r. objął obowiązki wikariusza przy kościele parafialnym w Szarleju. Dwuletnia ciężka praca duszpasterska w tej placówce odbiła się na jego zdrowiu i przez jakiś czas zlecano mu tylko zastępcze funkcje, od 26.VIII.1933 r. w Bobrownikach, od 16.X.1933 r. w Kobiórze, a od 19.II.1934 r. w Gostyni. Dopiero 28.IV.1934 r. został znowu stałym wikariuszem przy kościele św. Józefa w Chorzowie, a od 29.VIII.1936 r. w Mikołowie. Z chwilą agresji niemieckiej wcielony jako kapelan do Wojska Polskiego nie chciał po kampanii wrześniowej wrócić na Śląsk, ale się ukrywał i po kryjomu wykonywał czynności duszpasterskie na terenach okupowanych. Według późniejszych informacji 25.VI.1941 r. został ujęty i odtąd wszelki ślad po nim zaginął.

Źródło: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku; encyklo.pl