+ ODESZLI DO WIECZNOŚCI +

Msza święta w intencji wszystkich zmarłych w lipcu zostanie odprawiona w naszym kościele w sobotę 31 sierpnia o godz. 18.00.

Zapraszamy do wspólnej modlitwy ich najbliższych, krewnych i rodziny, a także sąsiadów i znajomych.

Nauczanie religii w polskiej szkole stanowi wielkie dobro dla dzisiejszego młodego człowieka, które wymaga wspólnej troski ze strony rodziny, Kościoła i państwa. Lekcja religii w szkołach publicznych ma miejsce w 23 krajach Europy i jej obecność jest traktowana jako standard systemów edukacyjnych. W Polsce lekcja religii, wyrzucona przez władze komunistyczne po II wojnie światowej, powróciła do szkół publicznych w 1990 roku, kiedy rozpoczęły się procesy demokratyzacji życia w naszej Ojczyźnie.

Wyrażamy sprzeciw wobec ostatnich decyzji Ministerstwa Edukacji Narodowej odnoszących się do organizacji lekcji religii w szkole. Apelujemy o uwzględnienie woli rodziców, którzy w zdecydowanej większości posyłają swoje dzieci i młodzież na lekcje religii. W skali całego naszego kraju jest to prawie osiemdziesiąt procent rodziców. Oni mają prawo do lekcji religii na terenie szkoły publicznej, gdyż wynika to z podstawowych praw i wolności człowieka, zagwarantowanych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i Konkordacie między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską.

Przypominamy, że wszelkie zmiany odnośnie do organizacji lekcji religii w szkole publicznej winny dokonywać się zawsze zgodnie z obowiązującym prawem i w porozumieniu z Kościołami oraz związkami wyznaniowymi. W rozmowach podejmowanych z Ministerstwem Edukacji Narodowej konieczne jest wypracowanie wspólnego porozumienia wymaganego przez prawo. Porozumienie zakłada zawsze zgodę na wspólnie wypracowane stanowisko.

Zachęcamy wszystkich wiernych, aby podejmować działania ukazujące wartość lekcji religii w szkole. Szczególnie prosimy katolickich rodziców, aby odważnie zabierali głos w tej sprawie. Apelujemy także do mediów katolickich, ruchów i wspólnot religijnych, aby podejmowali podobne działania.

Należy zauważyć, że nauczanie religii katolickiej i innych wyznań wspiera wychowawczą rolę szkoły. Nauczanie religii w szkole stanowi integralną część wychowania człowieka w jego sferze intelektualnej, moralnej i duchowej. Treści przekazywane na lekcji religii uczą budowania relacji osobowych, wrażliwości serca, postawy braterstwa, wzajemnego szacunku i dialogu z przedstawicielami różnych nacji, religii i światopoglądów, kształtują postawy oparte na sprawiedliwości i solidarności społecznej, wskazują na wielką godność każdego człowieka, konieczność niesienia pomocy potrzebującym i dbanie o dobro wspólne. Wychowują do troski o stworzony świat i jego piękno. Lekcja religii wspiera rodzinę i szkołę w różnych kryzysach psychicznych doświadczanych przez uczniów, jest dla nich pomocą w przeciwdziałaniu przemocy, agresji i profilaktyce uzależnień.

Lekcja religii ma też bardzo ważne znaczenie kulturowe. Przekaz wiedzy na temat chrześcijaństwa jest konieczny do rozumienia europejskiej i polskiej kultury a także kultury wielu krajów na wszystkich kontynentach. Świadectwo ponad 1050-letniej tradycji chrześcijaństwa w Polsce pokazuje, jak wiara kształtowała nasze dzieje i pozwalała narodowi przetrwać najtragiczniejsze wydarzenia historii. Trzeba mówić o zbudowanych na wierze wielkich dziełach naszych rodaków, wieszczów i bohaterów, uczonych i świętych, ludzi nauki, kultury i sztuki.

Dziękujemy wszystkim nauczycielom religii za ich ofiarną i pełną poświęcenia pracę w szkole. Drodzy nauczyciele religii, chcemy Wam powiedzieć, że jesteśmy z Wami! Podzielamy Wasze troski i obawy. Nie zapominamy o Was w rozmowach z władzami państwowymi. Dziękujemy wszystkim osobom zaangażowanym w dzieło lekcji religii w szkole. Dziękujemy władzom oświatowym i dyrekcjom szkół, duszpasterzom, rodzicom i wszystkim, którzy podejmują odpowiedzialnie trud wychowania młodego pokolenia.

Podpisali pasterze Kościoła katolickiego w Polsce obecni na 398. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski.

Warszawa, 12 czerwca 2024 roku

Umiłowani Siostry i Bracia!

Fragment Ewangelii św. Marka na dzisiejszą jedenastą niedzielę zwykłą, pozostawia nam przesłanie o królestwie Bożym, które Bóg „wsiewa” w ziemię ludzkiego serca. Teksty liturgiczne wyjaśniają, że jest to „królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju”. W przypowieści o ziarnku gorczycy dostrzegamy troskę Boga o życie ludzkie, o godne i właściwe warunki jego rozwoju i wzrostu, a wreszcie, o jego zbawienie. Bóg Wszechmogący jest Dawcą Życia, przez co jest obecny w poczęciu i życiu każdego człowieka. Życie nowej, unikalnej osoby ludzkiej, rozpoczyna się od poczęcia, czyli połączenia komórek matki i ojca. Od tego momentu każdy człowiek powinien mieć zapewnione pełne prawo do ochrony życia.

„Nie może istnieć prawdziwa demokracja, jeżeli nie uznaje się godności każdego człowieka i nie szanuje jego praw”- przypominał św. Jan Paweł II w encyklice Evangelium vitae (nr 101). Prawa każdego człowieka do życia chroni Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, Karta Praw Podstawowych UE oraz Konstytucja RP i zapisy ustawowe. Jest to elementarna zasada wpisana w naturę człowieka, której nie wolno naruszać. „Należy zatem stwierdzić z całą mocą i jasnością, nawet w naszych czasach, że obrona rodzącego się życia jest ściśle związana z obroną jakiegokolwiek prawa człowieka. Zakłada ona przekonanie, że każda ludzka istota jest zawsze święta i nienaruszalna w jakiejkolwiek sytuacji i w każdej fazie swego rozwoju” (Deklaracja Dykasterii Nauki Wiary Dignitas infinita, 91).

Obecnie jesteśmy świadkami narastającej presji zmiany prawnej ochrony ludzkiego życia w kierunku legalizacji zabijania dziecka w łonie matki. Jest to bardzo niepokojące i niezwykle groźne, dla bezpieczeństwa publicznego. Każdy człowiek dobrej woli powinien się temu sprzeciwiać. Życie bowiem, jako wartość naczelna każdego człowieka i fundamentalny element dobra wspólnego, jest dobrem podstawowym, górującym nad indywidualną wolnością innych. Nikt więc, w imię osobistej wolności, nie ma prawa decydować o życiu drugiego człowieka.

„Kościół nie przestaje przypominać, że godność każdej istoty ludzkiej ma charakter istotowy i obowiązuje od poczęcia do naturalnej śmierci” (Dignitas infinita, 47). „Nie zabijaj” i „chroń ludzkie życie' – to podstawowe zasady, którymi powinien się kierować każdy człowiek prawego sumienia. Wbrew dość powszechnej narracji, nie są one wyrazem przekonań wynikających tylko z wiary chrześcijańskiej, ale płyną ze zrozumienia samej ludzkiej natury.

Wartym podkreślenia jest, jak wielkie znaczenie dla ochrony poczynającego się życia ma kochająca się rodzina, zbudowana na trwałym małżeństwie rodziców, stanowiąca „sanktuarium życia” oraz podstawową komórkę społeczną. „Tak więc mężczyzna i kobieta zjednoczeni w małżeństwie zostają włączeni w Boże dzieło: poprzez akt zrodzenia – dar Boży zostaje przyjęty i nowe życie otwiera się na przyszłość” (Evangelium vitae, 43). Tymczasem zabójstwo dziecka poczętego powoduje poważne cierpienie psychofizyczne i duchowe, prowadząc często do rozbicia rodziny.

Wyrażamy wielki szacunek i uznanie dla matek, które z miłością służą życiu i chronią swoje dzieci nawet w najtrudniejszych sytuacjach. Świadczą one o tym, że radość, piękno i wielkość miłości macierzyńskiej wyrażają się w nieprzemijającej trosce o dobro dzieci niezależnie od okoliczności.

Zwracamy się także do ojców, których rolą jest ochrona rodziny, a zwłaszcza kobiet w stanie błogosławionym oraz ich dzieci. Wasze pełne miłości zaangażowanie na rzecz obrony najbardziej bezbronnych, potrzebujących szczególnego wsparcia, jest niezastąpione. Tym bardziej więc dzisiaj nie wolno wam dystansować się od zaangażowania w prawną ochronę ludzkiego życia.

Zdarza się jednak, że brzemienna matka znajduje się w bardzo trudnej sytuacji i potrzebuje specjalistycznej pomocy. Kościół, organizacje pozarządowe i lokalne instytucje niosą ją prowadząc m.in. Domy Samotnej Matki czy Okna Życia, zapewniając wsparcie materialne, prawne i psychologiczne. Tej pomocy nie może nigdy zabraknąć również ze strony państwa. Wszyscy jesteśmy do niej zobowiązani.

Troska o życie wyraża się także przez to, że nie wolno zmuszać lekarzy, personelu medycznego i farmaceutów do angażowania się w proceder zabijania dzieci w okresie prenatalnym czy też osób starych i chorych. Takie działania łamią podstawowe prawo do zachowania klauzuli sumienia.

Jako pasterze Kościoła katolickiego w Polsce, a jednocześnie obywatele naszego kraju, mamy prawo i obowiązek przypomnieć – zarówno wiernym Kościoła katolickiego, jak i wszystkim ludziom dobrej woli – że jesteśmy zobowiązani do szacunku wobec człowieka, zwłaszcza wobec najsłabszych i bezbronnych. Szczególna odpowiedzialność za ich życie spoczywa na tych, którym na mocy mandatu społecznego została powierzona troska o dobro wspólne.

Papież Franciszek zwrócił się ostatnio do nas Polaków: „Niech Polska będzie ziemią, która chroni życie w każdym jego momencie, od chwili, gdy pojawia się w łonie matki, aż do jego naturalnego kresu. Nie zapominajcie, że nikt nie jest panem życia, czy to swojego, czy też innych. Z serca wam błogosławię!” (Franciszek, Słowa do Polaków w czasie audiencji ogólnej, 20 marca 2024 r.).

Dziękując każdemu, kto w różnych wymiarach życia osobistego i publicznego służy życiu i prawdzie, w Imię Chrystusa prosimy Was o wytrwałą i ofiarną obronę Ewangelii życia. Włączmy się wszyscy do wielkiej modlitwy w tej intencji, dziś zanoszonej za wstawiennictwem Świętej Bożej Rodzicielki Maryi, słowami św. Jana Pawła II (Evangelium vitae, 105)

O Maryjo, jutrzenko nowego świata, Matko żyjących, Tobie zawierzamy sprawę życia:

spójrz, o Matko, na niezliczone rzesze dzieci, którym nie pozwala się przyjść na świat,

ubogich, którzy zmagają się z trudnościami życia,

mężczyzn i kobiet — ofiary nieludzkiej przemocy,

starców i chorych zabitych przez obojętność albo fałszywą litość.

Spraw, aby wszyscy wierzący w Twojego Syna potrafili otwarcie i z miłością głosić

ludziom naszej epoki Ewangelię życia.

Wyjednaj im łaskę przyjęcia jej jako zawsze nowego daru,

radość wysławiania jej z wdzięcznością w całym życiu

oraz odwagę czynnego i wytrwałego świadczenia o niej,

aby mogli budować, wraz z wszystkimi ludźmi dobrej woli,

cywilizację prawdy i miłości na cześć i chwałę Boga Stwórcy, który miłuje życie.

Podpisali pasterze Kościoła katolickiego w Polsce obecni na 398. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski w Warszawie, w dniu 10 czerwca 2024 r.

Deklaracja Dignitas infinita o godności człowieka to dokument Dykasterii Nauki Wiary zaaprobowany przez Ojca Świętego Franciszka, poruszający kluczowe zagadnienia ludzkiego życia. W związku z narastającą w przestrzeni publicznej i działaniach rządu presją dotyczącą zmiany prawnej ochrony życia ludzkiego w kierunku legalizacji zabijania dzieci w łonie matek, pragniemy przypomnieć jednoznaczne i niezmienne stanowisko Kościoła w tej kwestii.

„Kościół nie przestaje przypominać, że «godność każdej istoty ludzkiej ma charakter istotowy i obowiązuje od chwili poczęcia do naturalnej śmierci. Uznanie tej godności jest niezbywalnym warunkiem wstępnym ochrony egzystencji osobistej i społecznej, a także niezbędnym warunkiem tego, by braterstwo i przyjaźń społeczna mogły się urzeczywistniać między wszystkimi narodami na ziemi». Opierając się na tej nienaruszalnej wartości ludzkiego życia, magisterium Kościoła zawsze wypowiadało się przeciwko aborcji. Św. Jan Paweł II pisze o tym: «Wśród wszystkich przestępstw przeciw życiu, jakie człowiek może popełnić, przerwanie ciąży ma cechy, które czynią z niego występek szczególnie poważny i godny potępienia. […] Dzisiaj jednak świadomość jego zła zaciera się stopniowo w sumieniach wielu ludzi. Akceptacja przerywania ciąży przez mentalność, obyczaj i nawet przez prawo jest wymownym znakiem niezwykle groźnego kryzysu zmysłu moralnego, który stopniowo traci zdolność rozróżnienia między dobrem i złem, nawet wówczas, gdy chodzi o podstawowe prawo do życia. Wobec tak groźnej sytuacji szczególnie potrzebna jest dziś odwaga, która pozwala spojrzeć prawdzie w oczy i nazywać rzeczy po imieniu, nie ulegając wygodnym kompromisom czy też pokusie oszukiwania siebie. […]

Właśnie w przypadku przerywania ciąży można się dziś często spotkać z dwuznacznymi określeniami, jak na przykład ‘zabieg’, które zmierzają do ukrycia jego prawdziwej natury i złagodzenia jego ciężaru w świadomości opinii publicznej. Być może, samo to zjawisko językowe jest już objawem niepokoju nurtującego sumienia. Jednak żadne słowo nie jest w stanie zmienić rzeczywistości: przerwanie ciąży jest – niezależnie od tego, w jaki sposób zostaje dokonane – świadomym i bezpośrednim zabójstwem istoty ludzkiej w początkowym stadium jej życia, obejmującym okres między poczęciem a narodzeniem». Nienarodzone dzieci są zatem «najbardziej bezbronne i niewinne ze wszystkich, a dzisiaj odziera się je z ludzkiej godności, aby robić z nimi to, co się chce, pozbawiając je życia i ustanawiając prawa, by nikt nie mógł temu przeszkodzić».  Należy zatem stwierdzić z całą mocą i jasnością, nawet w naszych czasach, że «obrona rodzącego się życia jest ściśle związana z obroną jakiegokolwiek prawa człowieka»” (Deklaracja Dignitas infinita, 47).

W kontekście troski o życie i rozwój dzieci, Rada Stała KEP zachęca wszystkich wiernych do włączenia się w inicjatywę Ojca Świętego Franciszka, który ustanowił pierwsze Światowe Dni Dzieci. Będą one obchodzone 25 i 26 maja 2024 roku. W naszych modlitwach pamiętajmy także o tych dzieciach, którym nigdy nie było dane ujrzeć blasku słońca.

Podpisali Członkowie Rady Stałej

Konferencji Episkopatu Polski

Jasna Góra, 2 maja 2024

Za zgodność:

Bp Artur G. Miziński

Sekretarz Generalny

Konferencji Episkopatu Polski

Drodzy Archidiecezjanie,

w najbliższą sobotę w naszej katowickiej katedrze trzech diakonów Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego przyjmie święcenia prezbiteratu. Są to: Paweł Kaszuba z parafii św. Rodziny w Piekarach Śląskich, Łukasz Porwit z parafii Chrystusa Króla w Lędzinach-Hołdunowie oraz Łukasz Tomczyk z parafii św. Wojciecha w Radzionkowie.

To ważny dzień nie tylko dla wspólnoty seminaryjnej, ale i dla całej naszej archidiecezji. Z tej okazji bardzo was proszę o modlitwę za naszych Diakonów, którzy odbywają właśnie swoje rekolekcje w Kokoszycach.

Proszę także o modlitwę o nowe powołania do kapłaństwa. Bóg z pewnością nimi obdarza, bo nie pozwoli, aby osłabł Jego Kościół. Trzeba tylko Boży głos usłyszeć i nań odpowiedzieć. Na pewno słyszy go teraz wielu młodych ludzi. Nie bójcie się! Odwagi! Ksiądz to nie kamikadze i nie ciapa. Może bardziej komandos, który nie boi się trudnych zadań i odważnie skacze w głąb! Czekamy na was w Katowicach!

Bardzo dziękuję za każdą modlitwę oraz duchową i materialną ofiarę składaną na rzecz śląskiego Seminarium, zaś formatorom dziękuję za ich piękną pracę.

Zapraszam do katedry Chrystusa Króla na uroczystość święceń w najbliższą sobotę, 11 maja, o godzinie 10.00.

Niech Pan was błogosławi, a Maryja, Wychowawczyni Powołań Kapłańskich, wiernie za wami oręduje u swego Syna.

Wasz biskup

Adrian Józef Galbas

Katowice, 3 maja 2024 r., w uroczystość NMP Królowej Polski
VA I-35/24

OKAZJA DO SPOWIEDZI ŚWIĘTEJ W WIELKIM TYGODNIU:

• Poniedziałek i Wtorek (przed mszami) 7.45 i 17.45;
• Środa (przed mszami) 7.45 i 17.15;
• Czwartek 15.00 – 17.00;
• Piątek 9.00 – 12.00 oraz 14.00 – 17.00, a także od 21.00 (podczas Drogi Krzyżowej dla mężczyzn);
• Sobota 9.00 – 12.00 oraz 14.00 – 16.30.

W WIELKI CZWARTEK o godz. 18.00 Msza Świętej Wieczerzy Pańskiej. Po Mszy Świętej nastąpi przeniesienie Najświętszego Sakramentu do ciemnicy, gdzie do godz. 21.00 potrwa adoracja.

W WIELKI PIĄTEK o godz. 9.00 DROGA KRZYŻOWA za zmarłych zalecanych.

O godz. 17.45 Koronka do Miłosierdzia Bożego w ramach pierwszego dnia Nowenny do Bożego Miłosierdzia.

O godz. 18.00 ceremonie wielkopiątkowe.

O godz. 21.00 DROGA KRZYŻOWA dla mężczyzn.

W tym dniu adoracja przy Bożym Grobie potrwa do godz. 22.00.

W WIELKĄ SOBOTĘ od godz. 7.30 do 19.30 trwać będzie adoracja przy Bożym Grobie.

Święcenie pokarmów odbywać się będzie co godzinę od 9.00 do 16.00. Podczas każdego święcenia pokarmów przeprowadzona zostanie zbiórka na cele charytatywne.

O godz. 19.45 Koronka do Miłosierdzia Bożego.

O godz. 20.00 rozpoczniemy ceremonie Wigilii Paschalnej.

Podczas Triduum Paschalnego istnieje możliwość uzyskania odpustu zupełnego przez wszystkich, którzy, wypełniwszy zwykłe warunki odpustu, dokonają następujących dzieł:

• w Wielki Czwartek - udział we Mszy Świętej Wieczerzy Pańskiej i odmówienie hymnu „Przed tak wielkim Sakramentem”;
• w Wielki Piątek - odmówienie przed wizerunkiem Chrystusa Ukrzyżowanego modlitwy „Oto ja, dobry i najsłodszy Jezu” i udział w publicznej adoracji krzyża podczas liturgii wielkopiątkowej;
• w Wielką Sobotę - udział w ceremoniach i odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych.

Chorał zwany dzisiaj „gregoriańskim” ukształtował się w państwie frankijskim na przełomie VIII i IX wieku. Była to próba zastąpienia dotychczasowej, lokalnej, galijskiej liturgii tą, którą Pepin i Karol Wielki uznawali za wzorcową, czyli rzymską. W efekcie powstał jednak inny śpiew, różny od tego, który wciąż funkcjonował w Rzymie, a który dziś nazywamy starorzymskim. W samej Italii w tym czasie funkcjonowały równolegle trzy tradycje muzyczno-liturgiczne: oprócz rzymskiej także ambrozjańska (mediolańska) i benewencka. Różniły się one doborem i wykorzystaniem tekstów oraz stylem muzycznym, ale pewne elementy były wspólne. Śpiew benewencki uprawiany był głównie w samym Benewencie, a szczególnie w kościele książęcym Santa Sofia oraz na Montecassino. Jego obecność związana była z panowaniem longobardzkim w południowych Włoszech. Longobardowie najechali Italię w VI wieku, a w VII stopniowo przeszli na katolicyzm. W drugiej połowie VIII w. Karol Wielki przyłączył do swojego królestwa całe północne i środkowe Włochy, ale księstwo Benewentu pozostało niezależne aż do połowy XI w., kiedy to dostało się w ręce Normanów. Dominacja karolińska wymusiła narzucenie repertuaru liturgicznego w wersji gregoriańskiej, chociaż w najważniejsze święta w roku liturgicznym wciąż kultywowano lokalne, benewenckie śpiewy i notowano je w księgach liturgicznych obok wersji gregoriańskich, nazywając je „ambrozjańskimi” – cantus ambrosianus. Bardzo prawdopodobne jest, że wcześniej w ogóle nie notowano tego repertuaru, a istniał on w tradycji ustnej, natomiast „frankijska” moda na zapisywanie muzyki spowodowała, że także relikty starobenewenckie zostały zanotowane przy pomocy tej samej, środkowowłoskiej notacji. W 1058 roku papież Stefan IX surowo zakazał śpiewu „ambrozjańskiego” na Montecassino, ponieważ nie był on zgodny z praktyką rzymską. Najwyraźniej Stefan IX nie cenił lokalnych tradycji liturgicznych, których prawdopodobnie nawet nie znał. Ważniejsze okazały się polityczne i kulturalne pragnienia Kościoła rzymskiego i jego zwolenników, które wymagały jednolitości liturgii i muzyki na całym Zachodzie. W wyniku tych działań repertuar starobenewencki zachował się do naszych czasów w bardzo okrojonej części, właściwie szczątkowo. Najbogatszym materiałem źródłowym pozostają dziś rękopisy katedry w Benewencie – w szczególności dwa rękopisy 38 i 40 w Biblioteca Capitolare, które m.in. zawierają muzykę liturgiczną Wielkiego Tygodnia. Bliskość greckojęzycznych południowych Włoch i liczne stosunki Benewentu z Cesarstwem Bizantyjskim – choć nie zawsze przyjazne – sprawiały, że kultura bizantyjska była rzeczywistością bardzo wyraźną w południowych Włoszech. Sztukę i kulturę bizantyjską nadal podziwiano i naśladowano, począwszy od czasów księcia Arechisa II w VIII wieku z jego quasi-bizantyjskim ceremoniałem dworskim, aż do znacznego importu bizantyjskich rzemieślników pod rządami opata Desideriusa na Montecassino w XI. Obecność w benewenckich rękopisach dwujęzycznej muzyki w języku łacińskim i greckim daje obraz prądów międzykulturowych, które płynęły na tym obszarze przez długi czas.

Prezentowany program skupia się na przekazaniu w zrekonstruowanej formie muzyki, która towarzyszyła liturgii Wielkiego Piątku w średniowiecznym Benewencie (od VII do XI wieku). Ze względu na ogromne rozmiary tej liturgii, zostaną zaprezentowane tylko wybrane jej fragmenty. Dla ukazania wyraźnego podobieństwa, ale też zauważalnych różnic, w program koncertu wpleciono kompozycje bizantyjskie – oryginalne greckie oraz ich przekłady na język polski. Mam nadzieję, że koncert ten będzie wspaniałą okazją do zanurzenia się w misterium Męki Pańskiej u początku Wielkiego Tygodnia, a forma prezentowanych utworów umożliwi doświadczenie ciągłości naszej wielowiekowej tradycji muzyczno-liturgicznej i poczucie dotknięcia naszych kulturowych korzeni. Jest to bowiem muzyka, która przekazując bardzo szczególny moment kulturowy i estetyczny w historii naszej cywilizacji, równocześnie ma dla nas ogromną wartość nie jako muzyka archaiczna i przestarzała, ale jako przykład stylistycznej czystości i dojrzałości kultury, dla której była – a w przypadku śpiewu bizantyjskiego – nadal jest najwyższym wyrazem artystycznym.

Marcin Abijski

ur. 1983 – doktor nauk teologicznych, z wyróżnieniem ukończył studia na wydziale Muzyki Bizantyńskiej Ateńskiego Konserwatorium Narodowego oraz na wydziale Teologii Społecznej Narodowego Uniwersytetu Ateńskiego, jest absolwentem Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie oraz Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Muzykę bizantyjską zgłębiał pod okiem Georgiosa Chatzichronoglou – Archonta Hymnodosa Wielkiego Kościoła (Patriarchatu Konstantynopola) oraz ateńskiego protopsalty Konstantinosa Papachristodoulou. Jako muzykolog, dyrygent i śpiewak zajmuje się badaniem koneksji między muzyką bizantyjską, a staroruską monodią, szczególnie w aspekcie praktyki liturgicznej. W roku 2008 założył Męski Chór Kameralny im. Bogdana Onisimowicza, z którym pracuje nad odtworzeniem praktyki wykonawczej XVI wiecznych melodii Monasteru Supraskiego i innych dawnych form śpiewu liturgicznego. Propagując tradycyjną, oryginalną muzykę bizantyjską w Polsce i za granicą, prowadzi liczne warsztaty i wykłady oraz uczestniczy w konferencjach naukowych dotyczących dawnych form muzyki liturgicznej. Jako ekspert zapraszany jest regularnie na św. Górę Athos, gdzie prowadzi zajęcia ze śpiewu bizantyjskiego dla hagioryckich mnichów. Przez lata śpiewał w Skicie św. św. Antoniego i Teodozjusza Kijowsko-Pieczerskich w Odrynkach – jedynej w Polsce prawosławnej pustelni. Obecnie śpiewa w greckojęzycznej parafii prawosławnej w Warszawie. Jest autorem muzyki grecko-bizantyńskiej do polskiego „Akatystu do Przenajświętszej Bogarodzicy”. W roku 2016 skomponował muzykę bizantyńską do polskiego przekładu kondakionu św. Romana Melodosa „O nawróconej”, łącząc tym samym po raz pierwszy w historii muzykę grecko-bizantyńską z językiem polskim.

Schola Cantorum Minorum Chosoviensis

Istnieje od 1996 roku. Głównym obszarem zainteresowania i aktywności artystycznej zespołu jest śpiew chorału gregoriańskiego. Ponadto zespół wykonuje repertuar wczesnej polifonii wokalnej oraz pieśni tradycyjne. Kierownikiem muzycznym zespołu jest Sławomir Witkowski, absolwent Wydziału Instrumentalnego Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach oraz Instytutu Muzykologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, kantor parafii św. Jadwigi Śląskiej w Chorzowie oraz główny kantor na mszach w tradycyjnym rycie rzymskim w Sanktuarium Matki Bożej Niezawodnej Nadziei w Jamnej, współpracownik Ensemble Organum. Podstawowym celem, jaki stawia sobie schola, jest śpiew podczas liturgii. Prezentując swój repertuar podczas koncertów, śpiewacy dokładają starań, aby wykonywany program ściśle był związany z aktualnym momentem roku liturgicznego. Śpiewane przez scholę utwory opracowane są najczęściej na podstawie własnych badań nad średniowiecznymi rękopisami.

wybrana dyskografia:

• Mariam Matrem Virginem – z żeńską scholą Nativitatis (2008)
• Msza alternatim we włoskiej i francuskiej muzyce liturgicznej XVII wieku – z organistką Susi Ferfoglia i zespołem Flores Rosarum (2011)
• Akatyst ku czci Bogurodzicy (DVD) – z kantorem bizantyjskim Marcinem Abijskim i Bornus Consort (2015)
• Harmonie Universelle – z organistą Krzysztofem Pawliszem, pod dyrekcją Marcela Pérèsa (2016)
• Oficjum o św. Wacławie Gloriose Dei Martyr (2017)
• Liberator hominis. Chorał wielkanocny śląskich cystersów XIII w. (2023)

prawykonania kompozycji współczesnych:

• Kamil Staszowski: Missa de Caritate (2007), Oratorium Caritatis (2009)
• Rafał Augustyn: Descensus Christi ad inferos (2016)
• Przemysław Sheller: Consors paterni luminis (2018), Phos hilaron (2020)
• Marcel Pérès: Mysteria Apocalypsis II (2019)

Zapraszamy do udziału Parafialnych Rekolekcjach Wielkopostnych, które odbędą się w dniach 15-17 marca.

Wygłosi je ks. biskup Edward Kawa z Archidiecezji Lwowskiej.

HARMONOGRAM REKOLEKCJI

Piątek 15 marca 2024

• 8.00 - Msza Święta z nauką ogólną (okazja do spowiedzi 15 minut przed Mszą Świętą)
• 18.00 - Msza Święta z nauką ogólną (okazja do spowiedzi 15 minut przed Mszą Świętą)

Sobota 16 marca 2024

• 8.00 - Msza Święta z nauką ogólną (okazja do spowiedzi 15 minut przed Mszą Świętą)
• 11.00 - Msza Święta w intencji chorych i starszych parafian z udzieleniem sakramentu namaszczenia chorych (okazja do spowiedzi 30 minut przed Mszą Świętą)
• 18.00 - Msza Święta z nauką ogólną (okazja do spowiedzi 30 minut przed Mszą Świętą)

Niedziela 17 marca 2024

• 7.30 - Msza Święta z nauką ogólną (okazja do spowiedzi 15 minut przed Mszą Świętą)
• 9.00 - Msza Święta z nauką ogólną (okazja do spowiedzi 15 minut przed Mszą Świętą)
• 10.30 - Msza Święta z nauką ogólną (okazja do spowiedzi 15 minut przed Mszą Świętą)
• 12.00 - Msza Święta z nauką ogólną (okazja do spowiedzi 15 minut przed Mszą Świętą)
• 15.00 - Msza Święta z nauką ogólną (okazja do spowiedzi 15 minut przed Mszą Świętą)
• 17.00 - Msza Święta z nauką ogólną (okazja do spowiedzi 15 minut przed Mszą Świętą)

Zachęcamy również do udziału w tradycyjnych nabożeństwach pasyjnych:

• Droga Krzyżowa za zmarłych zalecanych w piątek o godz. 17.00
• Droga Krzyżowa dla dzieci w sobotę o godz. 10.00
• Gorzkie Żale z kazaniem pasyjnym, które głosi ks. Adrian Lejta, w niedzielę o godz. 16.15